পাহৰণিৰ গৰ্ভত অন্য এগৰাকী মহাপুৰুষৰ ৩০০ তম্ মৃত্যু-বাৰ্ষিকী

সুদীৰ্ঘ ৬০০ বছৰৰো অধিক কাল অসম দেশত ৰাজত্ব কৰা ইন্দ্ৰবংশীয় আহোম স্বৰ্গদেউসকলৰ ইতিহাস সমগ্ৰ ভাৰতীয় উপমহাদেশতেই অতুলনীয়৷ ছটা সুদীৰ্ঘ শতিকাৰো অধিক কাল নিৰৱচ্ছিন্নভাৱে ৰাজত্ব কৰাৰ উপমা বুৰঞ্জীয়ে ঢুকি পোৱাৰে পৰা ভাৰতীয় উপমহাদেশৰ অন্য ৰাজবংশত পাবলৈ নাই৷ আহোম স্বৰ্গদেউসকলৰ ভিতৰত স্বৰ্গদেউ ৰুদ্ৰসিংহকেই বহু ইতিহাসবিদ, পণ্ডিত আদিয়ে শ্ৰেষ্ঠ আখ্যা দিছে৷ বৰ অসমক একত্ৰিত কৰাৰ অন্তিম প্ৰয়াস কৰা স্বৰ্গদেউ জনাৰ আজি ৩০০ বছৰীয়া মৃত্যু বাৰ্ষিকী৷ ১৬১৭ শকৰ ১৪ ফাগুনত সিংহাসন আৰোহন কৰা সতী জয়মতীনন্দন লাই গোহাঁইদেৱে গড়গাওঁ নগৰত শিঙৰিঘৰত উঠি আহোমমতে চুখ্ৰুংফা (চুখ্ৰাংফা !) আৰু হিন্দুমতে ৰুদ্ৰসিংহ নাম লয়৷ স্বৰ্গদেউজনাৰ দিনতে অসম দেশ শাক্ত আৰু বৈষ্ণৱ পন্থীৰ অভিনৱ মিলন তথা সহিষ্ণুতাৰ পীঠস্থানলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল৷ দেউতাক স্বৰ্গদেউ গদাধৰ সিংহই দূৰ-দূৰণিলৈ স্থানান্তৰিত কৰা গোসাঁই-মহন্তসকলক আনি তেওঁ মাজুলীত সংস্থাপন কৰায়৷ তেতিয়াৰ পৰাহে মাজুলী বৈষ্ণৱ সংস্কৃতিৰ প্ৰধান ঠাই হ’ল৷ প্ৰবাদমতে প্ৰাচীন প্ৰাগজ্যোতিষৰ ৰজা ভগদত্তই বৰ্তমানৰ বাংলাদেশত সাগৰৰ উপকূলীয় অঞ্চলত ৰংপুৰ নামেৰে নিজৰ শীতকালীন ৰাজধানী সজাইছিল৷ সেই নামটোকে লৈ ৰুদ্ৰসিংহ স্বৰ্গদেৱে শিৱসাগৰৰ ওচৰৰ মেটেকাত ৰংপুৰ নগৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিলে৷ উক্ত নগৰ নিৰ্মাণৰ বাবে তেওঁ কোচবিহাৰৰ পৰা ঘনশ্যাম নামৰ খনিকৰ অনাইছিল৷ মাতৃ জয়মতীৰ স্মৃতি যুগমীয়া কৰাৰ স্বাৰ্থত তেওঁক শাস্তি দি মৰা জেৰেঙা পথাৰৰ ঠাইডোখৰক মাজ কৰি জয়সাগৰ পুখুৰী আৰু জয়দৌল সজায়৷ উক্ত পুখুৰী আৰু দৌলত পুৰোহিতালি কৰিবৰ বাবে তেওঁ বংগ, কাশী, কনৌজ আদিৰ ব্ৰাহ্মণ আনিছিল৷ আহোম ৰাজধানী ৰংপুৰ আৰু ত্ৰিপুৰা ৰাজ্যৰ ৰাজধানী উদয়পুৰৰ মাজত স্বৰ্গদেউজনাৰ দিনতে সু-সম্পৰ্ক প্ৰতিষ্ঠা হয়৷ ৰংগনাথৰ দ’ল-পুখুৰী, ফাকুৱা দ’ল, নামদাং আৰু ডিমৌৰ দুই শিল সাঁকো, খৰিকটীয়া আলি, দুবৰনি আলি, মেটেকাৰ আলি আদি স্থাপত্য-ভাস্কৰ্য; অসম দেশলৈ পোন প্ৰথমে হিন্দুস্তানী সংগীত কলাৰ আমদানি, পৰম্পৰাগত সাজ পোচাকৰ ঠাইলৈ ভাৰতৰ অন্য প্ৰান্তৰ ঠেঙা-চোলা আদি তেতিয়াৰ দিনৰ আধুনিক পোচাক, চিত্ৰকলা, খাদ্যাভ্যাস, বাদ্যযন্ত্ৰ আদিৰ আমদানি হয়৷ স্বৰ্গদেউজনাক বহুতে নিৰক্ষৰ আছিল বুলি ক’ব খোজে যদিওঁ তেওঁ নিজে বহু গীত-মাত তথা শৈৱ পন্থীসকলৰ বাবে পোন প্ৰথমবাৰৰ বাবে সংস্কৃত “শিৱপুৰাণ”ৰ অসমীয়া অনুবাদ কৰা বাবে নিৰক্ষৰ সম্পৰ্কীয় বিষয়টো বিবাদাস্পদ৷ এওঁৰ দিনতে কটকী ৰত্ন কন্দলি শৰ্মা আৰু অৰ্জুনদাস বৈৰাগীয়ে ৰচনা কৰা ‘ত্ৰিপুৰা দেশৰ কথা’ অসমৰ ইতিহাসৰ এক মূল্যৱান সম্পদ৷ কিন্তু দুখৰ কথা, সেই আপুৰুগীয়া পুথি এতিয়া লণ্ডনৰ বৃটিছ মিউজিয়ামৰহে সম্পত্তি৷ মৃত্যুৰ পিছত হিন্দু নিয়মেৰে কাষ্ঠ সংস্কাৰ কৰা আহোম নৃপতি হিচাপেও ধাৰ্মিক সহনশীলতাৰ প্ৰতিমূৰ্তিস্বৰূপ স্বৰ্গদেউ ৰুদ্ৰসিংহই হ’ল প্ৰথম৷ তেওঁৰ মৃত শৰীৰ উত্তৰ গুৱাহাটীৰ মণিকৰ্ণেশ্বৰ পাহাৰত সম্পূৰ্ণ হিন্দু নিয়মেৰে দাহ কৰা হৈছিল৷ নিজ বাহুবলেৰে ১৭০৬ খ্ৰীঃত স্বৰ্গদেৱে জয়ন্তীয়া ৰজা ৰামসিং, কছাৰী ৰজা তাম্ৰধ্বজ আদিক পৰাভূত কৰি বংগদেশ জয় কৰাৰ মানসেৰে কছাৰী, জয়ন্তীয়া, ডিমাচা, ডফলা আদিৰ সু-সজ্জিত বিশাল সৈন্যবাহিনী গুৱাহাটীত একত্ৰিত কৰি বৰ অসমক এক কৰি ৰখাৰ অন্তিম প্ৰয়াস কৰিছিল৷ কিন্তু দুৰ্ভাগ্যজনকভাবে গুৱাহাটীতে স্বৰ্গদেউৰ নৰীয়াত পৰি মৃত্যু হয়৷ ১৬৩৬ শকৰ ১৩ ভাদত(১৭১৪ চন) মহাপুৰুষজনাৰ মৃত্যুৰ লগে লগেই যেন চিৰদিনৰ বাবেই নিৰ্বাপিত হ’ল বৰ অসমৰ একত্ৰিকৰণৰ অন্তিম আশাও৷ অসমৰ বহু মুধাফুটা জাতীয়তাবাদী দল-সংগঠনে অসম তথা অসমীয়া ভাষা, কলা, সাহিত্য, সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ বাবে টেঁটুফালি অহাৰ সময়তে কিন্তু অসমৰ ইতিহাসৰ চিৰনমস্য যুগস্ৰষ্টা সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ স্বৰ্গদেউগৰাকী আজি অৱহেলিত হৈ ৰৈছে৷ অসম দেশৰ বৰভেঁটি গঢ়োতা স্বৰ্গদেউ চ্যু-কা-ফা, মূলাগাভৰু, বীৰ লাচিতক আমি যিমান জানো তাৰ তুলনাত কিন্তু স্বৰ্গদেউ ৰুদ্ৰসিংহ আজিও অৱহেলিত৷ ৰাজ্যৰ সাংস্কৃতিক বিভাগটিৰ দ্বাৰাও স্বৰ্গদেউজনাৰ জীৱন আৰু কৰ্মৰাজিৰ নহ’ল উচিত মূল্যায়ন৷ বৰ্তমান অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ এই সংকটপূৰ্ণ সময়ত আমি বিচাৰিছোঁ অসমৰ গৌৰৱপূৰ্ণ আহোম ৰাজত্বৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ স্বৰ্গদেউগৰাকীৰ প্ৰতি উচিত সন্মান তথা দ্বায়িত্ববোধ৷ যি জাতিয়ে নিজৰ শিপাস্বৰূপ ইতিহাসক নিচিনে তাৰ উদগতিয়েই বা ক’ত!

ৰাজীৱ শৰ্মা