বসন্ত ৰোগৰ বাবে “আইনাম” প্ৰথা

বিশেষকৈ নাৰীসকলৰ সমাদৃত আৰু নাৰী সমাজৰ প্ৰধান ভূমিকা থকা এইবোৰ গীতৰ উদ্ভাৱন কাল অৰ্ব্বাচীন । ভাষাই লিখিত বা সাহিত্য ৰূপ পোৱাৰ আগৰ সময়ছোৱাত অসমত বাস কৰা নিৰক্ষৰ জাতি-জনজাতিৰ মাজত কিছুমান গীত–মাত, সাধুকথা, প্ৰবচন আদি মৌখিক ভাৱে প্ৰচলন আছিল । দশম-একাদশ শতিকাৰ সাহিত্যকাল উদ্ভাৱন হোৱাৰ পিছতো আইনাম সদৃশ লোকগীতসমূহৰ পৰিচয় পোৱা যায় । সাহিত্যিক সকলৰ মতে উক্ত নাম বিধ লোকসহিত্যৰ অন্তৰ্গত ।

বৰ্ণনা:

বসন্ত ওলালে উক্ত ৰোগৰ অধিষ্ঠাত্ৰী দেৱী বুলি জনসমাজত বিশ্বাস কৰা সাত গৰাকী আই বা দেৱীক সন্তুষ্ট কৰাৰ উদ্দেশ্যে “আইনাম” গোৱা হয় । কোনো কোনো ঠাইত “শীতলা নাম” বুলিও জনাজাত ।

তদুপৰি উল্লিখিত সাত গৰাকী “আই” বা “দেৱী” হ’ল যথাক্ৰমে…..

নিয়মাৱলী

আই সেৱাৰ নামত “আসন পাতি” তামোল-পান, চাউল, বগা ফুলেৰে আসন ভৰাই দি নৈবেদ্য আদি আগ বঢ়াই দেৱী আই সকলক উদ্দেশ্যি স্তুতি গীতেৰে প্ৰাৰ্থনা কৰে ।

স্তুতিগীত বোৰৰ কিছু আভাষ…..

১. আসন পাতি দেৱী সমূহক আবাহণ কৰাৰ উদ্দেশ্যে গোৱা স্তুতিগীতৰ কিছু অংশ …..

“ দেৱী পাৰে ৱতী আই , আনা ভগৱতীক মাতি ।

গোপিনীসকল, বহিয়ে আছেহি, ৰঙেৰে আসন পাতি ।।

……..”

তাৰ পিছত আই সকলৰ উদ্দেশ্যি গোৱা গীতবোৰৰ কিছু অংশ…..

“আই লোকৰ সাত ভনী বাজত আছে ৰৈ ।

নামে পূজা দিব লাগে মাতি আনা গৈ ।।

……….”

“….শীতলা শীতলা; দুখিয়াৰ পুতলা,

দি যোৱা বুকু জুৰাই কি মাহে….”

সামৰণিৰ সময়ত …..

“….আইৰ চৰণেৰে ছাঁয়া ; ভয় নকৰিবা,

স্তুতিকৈ মাতিবা, আয়ে কৰি যাব দয়া….”

এইদৰে আৰম্ভণী আৰু সামৰণি স্তুতিগীতৰ সহায়ত শীতলা বা আইৰ নাম গায় ।

এনেধৰণৰ নাম-কীৰ্তনৰ জৰিয়তে বসন্তৰ লেখিয়া ব্যাধিৰ কবলত পৰা ৰোগীয়ে বহুখিনি সুস্থতা লাভ কৰে । ঠাই ভিত্তিক ইয়াৰ উচ্চাৰণ আৰু সুৰৰ তাৰতম্য হোৱা দেখা যায় যদিও মূল বক্তব্য আৰু নিয়মাৱলী প্ৰায় একে থাকে।

বিশেষত্ব:

সাহিত্যিক দৃষ্টিভংগীৰে চালে “আই নাম”বোৰ অনুষ্ঠানমূলক গীতৰ ভিতৰত পৰে । আন বোৰ লোকসংস্কৃতিৰ দৰে এনেবোৰ গীতৰো বিশেষত্ব অধিক । আইসকলে গোৱা গীতবোৰত নাৰী সূলভ কমনীয়তা, সৰল বিশ্বাস আৰু গভীৰ ভক্তিৰ পৰিচয় পোৱা যায় । সহজ সৰল ভাষাৰে গীতবোৰ গোৱা হয় যদিও আন্তৰিক আনুভূতি ও শ্ৰদ্ধাই এই গীতবোৰক আৰু অধিক মহত্বপূৰ্ণ কৰি তোলে ।

বৈজ্ঞানিক দৃষ্টিভংগীৰ ফালৰ পৰা…..

থোৰতে কবলৈ গ’লে বসন্ত ব্যাধিত ভোগা ৰোগী গৰাকী সম্পূৰ্ণৰূপে পৰিস্কাৰ পৰিবেশত থকাতো অত্যন্তই আৱশ্যক । দূষিত বায়ু, বীজাণুযুক্ত পানী, লেতেৰা কাপোৰ, অত্যাধিক ধূলি-বালি আদি কাৰক সমূহে পৰিবেশ প্ৰদূষিত কৰি তোলে । যাৰ ফলত বহুতো লোক বসন্তৰ লেখিয়া ব্যাধিৰ ভুক্তভোগী হ’ব লগা হয় ।বৈজ্ঞানিক দৃষ্টিভংগীৰ ফালৰ পৰা অধ্যয়ন কৰিলে গম পোৱা যায় যে এনে ৰোগৰ নিবৃত্তি কেবল পৰিস্কাৰ পৰিছন্নতাৰ হাতত ।

এনে ৰোগৰ বিপৰীতে সচৰাচৰ গ্ৰহণ কৰিব পৰা কাৰকবোৰ হ’ল-

এনেকুৱা কিছুমান সহজলভ্য উপায় অৱলম্বনৰ প্ৰয়োজনীয়তা এই ৰোগ নিৰাময়ৰ ক্ষেত্ৰত উল্লেখনীয় ।

সামৰণি:- বৈজ্ঞানিক ধাৰণাই হওঁক ব আধ্যাত্মিক পদ্ধতিয়ে (নাম প্ৰথা) হওঁক, উদ্দেশ্য একেটাই । কিন্তু আজিৰ বৈজ্ঞানিক ধাৰণাত থাকি; ৰোগ নিৰাময়ৰ ক্ষেত্ৰত আদিপুৰুষৰ পৰা প্ৰচলিত এনে আধ্যাত্মিক পদ্ধতিৰ ভূমিকা পাহৰি যোৱতো উচিত নহ’য়।

সংগ্ৰাহক:- অলকেশ শৰ্মা

উৎস:- সন্ধান আলোচনী